Gesprek met Marco Gerris

Marco Gerris in gesprek met Dunya Khayame, 17 november 2025

[DK:] Hoe gaat het?

[MG:] Pfff [zichtbaar overdonderd].

Dat is ook heel chill [verwijzend naar zitten op het bankje].

Ja toch.

Vertel, hoe voel je je?

Zo, dus [nog steeds loungend op het bankje].

Je kan even beginnen met relaxen, misschien. Want ik wilde eigenlijk beginnen met een foto laten zien. Maar die foto was te korrelig om te laten zien. Dus zelfs AI kon ons niet helpen. Maar nu heb ik iets anders wat nog beter is dan AI. Weet je wat het is?

[Schud zijn hoofd]

Je verbeelding. Dus ik dacht, misschien kan iedereen even zijn ogen dicht doen. En dan gebruiken we de supercomputer in ons hoofd om dit beeld op te roepen.

Ik ook?

Ja, doe maar dicht.

[Sluit ogen]

[Dunya legt de foto uit]
We zien een afbeelding in zwart wit. Het is een weeshuis in de Filippijnen, 1978. Op een bankje, net zoals wij nu [verwijzend naar zichzelf en Marco op het bankje] voor een grote boom zitten kinderen in witte kleertjes klaar, want ze moeten op de foto. Hun dunne beentjes bengelen over de rand. Teentjes die of de grond raken, of net niet raken. Ze staan er mooi op. De fotograaf kan aan de slag. Zitten alle kindjes netjes op dat bankje? Nee.

Één non loopt, buiten het kader, naar een jongetje dat niet op dat bankje zit. Dat jongetje klimt in een paal verderop. Het jongetje heeft een grote grijns op zijn gezicht, want hij wil laten zien wat hij kan. Nu begint de non te smeken. “Kom nou netjes hier zitten”, zegt de non. Maar dat jongetje komt niet, dat jongetje klimt alleen maar hoger.

OK, doe allemaal je ogen maar weer open.

[Begint al te lachen]

Marco, wie was dat jongetje in die paal?

Zou het niet weten [lachend].

Ja, dat was ik dus inderdaad.

Want deze foto kwam toen jij terug was in dat weeshuis. Toen vond je die foto. Kan je iets vertellen over de reis die je toen gemaakt hebt en dat terugkomen daar.

Dat was geweldig. Dat was samen toen met Micka. We waren toen net samen. En toen, in plaats van naar China op tour met ISH, vanwege SARS was het land dicht. Dus zijn we uiteindelijk naar Filippijnen gegaan. En heb ik mijn roots opgezocht. Mijn adoptie, mijn weeshuis. En toen kreeg ik dus van die nonnen daar een dossier en daar zaten twee zwart-wit foto’s in. En eentje exact zoals jij het beschreef [lachend].

En je was op vakantie. Maar ik hoorde van Micka dat je die hele vakantie in een hotelkamer hebt gezeten om een show te maken voor die kids daar.

Niet de hele vakantie [kijkend naar Micka].

Wel toch, Micka? Bijna de hele vakantie.

Toen wij er waren, was er een soort traditioneel Filippijns feest. En ik vroeg eigenlijk, mogen wij een klein optredentje geven voor 10 minuten ofzo? En dat vonden ze eigenlijk superleuk. Maar ik vond het wel heel jammer, want dat weeshuis was veel verder. En ik wou eigenlijk heel graag dat al die kinderen, het waren een stuk of 60 á 70, dat zij dat ook mochten zien. Dus we hebben toen allemaal taxi’s en bussen besteld en die allemaal daar mee naartoe genomen. En wat een 10 minuten demootje zou worden, was uiteindelijk een heel uur of zo, toch [vragend kijkend naar Micka]?

Heb ik over mensen heen zitten springen en proberen gitaar te spelen, haar [wijzend naar Micka] te versieren. Ging allemaal niet. En die Filippijnen vonden ons echt raar, maar wel heel leuk.

En, ik hoorde dat je ook je skates had weggegeven toen je daar was.

Ja.

Zeg maar het kostbaarste wat jij bezat. Toch?

Ja, we logeerde bij Filippijnse vrienden en die hadden een zoon. En die had toevallig net mijn maat. Toen dacht ik van, hier, ga verder skaten [gebaar alsof hij zijn skates weggeeft].

Ik was ook niet helemaal eerlijk net. Want er is ook één foto waarin je wel degelijk, na heel lang smeken, op dat bankje terecht bent gekomen. En toen deed je ook heel netjes. Ja, precies zoals dat we nu zitten [verwijzend naar relaxed op het bankje zitten]. Precies nu. Want nu ben je ook toegetreden tot, wat je zelf de bobo’s noemt. En Alida zei het ook net al heel mooi. Maar je bent echt nooit gedreven geweest door geld of roem. En nu heb je ineens allebei.

[Haalt zijn wenkbrauwen meerdere keren op naar het publiek]

Dus wat betekent zo’n prijs dan toch?

Pff, uhm. Heel veel. En tegelijkertijd ook weer niet zo heel veel. Omdat ik altijd heb mogen doen wat ik wou doen. Door hard te werken ook wel en door andere mensen te overtuigen. Vooral de mensen die niet zo in ons geloofden. Maar ook de subsidiënten, de mensen die er toe doen. Die heb ik vooral laten zien wie wij zijn, en wat wij doen, en wat onze energie is. En dat je echt daarmee dingen kan veranderen. Dus, daar ben ik ontzettend dankbaar voor, gewoon eigenlijk. En, ik denk die prijs, die gaat er alleen maar toe helpen.
Ik deed vanochtend mijn mail open en toen zag ik opeens een directeur van een bepaalde school die vroeg me van ‘kan je eens bij mij komen praten, want ik wil een nieuwe richting op’. En ik van ‘yes, dit zijn nou de dingen waar je veel kan uitmaken’. Maar ik blijf wel gewoon doen waar wij het meeste plezier in hebben.

Je zegt het opent nieuwe deuren eigenlijk.

En waarom zijn die mensen die de hokjes doorbreken, en die tussen alles vallen, waarom zijn die zo belangrijk?

Omdat die het dichtstbij aan de andere kant staan. Zij weten hoe het is om te strugglen. En ja, dat klinkt misschien heel raar, maar ook al heb ik een bijna perfect leven gehad in mijn carrière. Dat ging wel met struggles, maar hoe raar het ook klinkt, ik vond het ook wel leuk om te proberen dat te doorbreken. Net zoals dat ik bij Het Nationale Ballet kwam aankloppen. Ze keken me eerst raar aan, en daarna was het vuurwerk. Dus soms kan je met heel veel positieve energie zoveel meer bereiken. En dát probeer ik steeds te laten zien.

En zou je dan ook nog een tip hebben daarin? Dus als jij nu een tip zou kunnen geven aan de vroegere Marco, wat zou je hem dan nu willen tippen?

Aan de vroegere Marco of aan de nieuwe generatie?

Allebei, dus jezelf eigenlijk. De nieuwe generatie die een beetje de Marco is zoals vroeger. Heb je daar tips voor?

Ik zou zeggen, niet zo zeuren en gewoon doen.

**De zaal lacht**

En misschien niet luisteren naar mensen. Want dat is ook misschien een thema, toch?

Je moet luisteren naar de mensen die ertoe doen [zegt hij lachend].

En weten wie dat zijn.

Je moet dat wel aanvoelen en ik heb ook heel veel commentaar gekregen, of moeilijke gesprekken gehad. En niet altijd alles is gelukt, maar ik ben ook dankbaar dat ik op mijn bek mocht durven gaan. Weet je wel dat [kijkend naar Duyna]? Dat mag en kan ook niet altijd iedereen, of zo. Maar er is niks leuker dan dat je uiteindelijk opkrabbelt en dan toch samen nog iets veel vetters kan creëren.

En in dat opkrabbelen en op je bek gaan. Zijn er mensen waarvan je denkt, zonder hen had ik het niet gered.

Oh ja, zo veel. Ik bedoel, ik denk dat 90% hier [rond wijzend in de zaal] aanwezig is. Die andere 10% zijn die bobo’s toch.

**De zaal lacht**

Hoi [hij zwaait naar de zaal], ik zie jullie straks wel.

**De zaal lacht**

Dat was een grapje, hè Ron. Klein grapje.
Want het is wel waar.

Ik denk dat het goed gaat komen met al Alida’s advies.

Maar ik ga je toch even vertellen. Ik zit in zo een hiphop groep met al die OG’s en de nieuwe generatie. En nu was toch een paar keer mijn naam gevallen. Dat van ‘yo, alles dat Marco doet, blabla’. Denk ik zo van ‘dude, jij weet helemaal niet waar ik vandaan kom’. Ik heb diezelfde struggle moeten doen. En langs de andere kant vond ik het ook wel super grappig. Ik herkende het zo heftig, 25 jaar geleden was ik die gast die zo zat ‘ai, alles is k..’. Maar goed, ik ga wel eens met hen praten.

Maar wat was de vraag ook alweer?

Nou, de vraag was eigenlijk. Nou, ook dit. Maar de vraag was ook, wie is er essentieel geweest?

Daarom ben ik zo blij dat wij een interview doen, want ik vergeet altijd mensen te bedanken. Dus sowieso, iedereen die hier aanwezig is, dankjewel.

[Moet lachen]

Ja ja, maar echt. Dat is nu eenmaal zo. Maar natuurlijk Micka en mijn zoontje die daar [wijst naar zoon] die tegen zijn wil hier naartoe is gekomen [grappend lachje naar zoon].

En waarom zijn ze zo essentieel?

Ja, dat is de nieuwe generatie. Die moet je inspireren. Als je hen kan pakken, dan kom je zoveel verder. En ja, de mensen van het eerste uur van ISH. Zonder jullie had ik het nooit kunnen doen. Maar, echt waar, alle performers waarmee ik heb gewerkt, die hebben mij iets gegeven. Zag ik een passie. Zag ik iets wat ik niet kan, want dat is het vooral. En ik ben zo blij dat ze openstonden naar mij toe. Want ze komen van de hardcore hiphop, tot de hardcore ballet, tot de hardcore opera, tot whatever hardcore. En ik ben maar een softy. Dus om dan hen te kunnen triggeren en dan samen iets heel moois op dat podium te kunnen brengen. Dat is het mooiste en dankbaarste. Ja, er is niks dankbaarder dan dat.

Dus ja. En ja, ik zeg het nooit, maar ook de fondsen die mij een kans hebben gegeven. Soms moeilijke discussies gevoerd, maar blijkbaar hebben ze altijd toch iets gezien. Ze hebben zelfs dingen daarvoor aangepast. Ja, hoe vet is dat dan? Dus deze prijs? Super leuk, maar is nog maar het begin.

**De zaal lacht en klapt**

Nee, maar dat is ook mooi. Want er zijn ook beleidsmakers geweest die dachten van ‘wat moeten we met Marco?’. En die hebben hun hele beleid aangepast om Marco toch te.. [zoekend naar woorden].

Super vet

Ja om hem toch binnen te houden, omdat hij niet binnen de hokjes paste. Dank ook daarvoor.

Is er nog iets wat je verder wil zeggen, ofzo, of vergeet ik nog iets?

Er is wel heel veel gezegd al over mij, hè? Ja, laat hun maar lekker feesten of zo. Samen feesten.

Je bent eigenlijk, eigenlijk nu weer weg, hè?

Ja [lachend].

Zullen we hem laten gaan of moeten we nog iets krijgen?

Ik zit eigenlijk altijd in dat zwarte gat daar [wijzend naar achterin de zaal waar je onopvallend kan zitten].

Laten we gaan.

Feesten hoor ik, hè?

Dat is goed, dat is goed. Dankjewel, dankjewel voor dit gesprek.

Ik wil wel ook de jury bedanken. Ja, zie je, nu vergeet ik weer van alles.

**De zaal lacht**

Je hebt eigenlijk iedereen in deze zaal al bedankt.

Oh ja, dat is waar. Die zitten hier, daar [wijzend naar de jury]. We hebben leuke gesprekken gehad, dankjewel.

Ik denk dat je ze straks op de borrel misschien allemaal individueel langs kan.

Pff [dat zijn wel veel mensen]. En ja, mijn ouders wil ik ook bedanken, die zitten daar [wijzend naar zijn ouders]. Kijk.

**De zaal klapt luid**

En zelfs mijn buren van de overkant, die zijn er ook. Die kennen mij van toen ik nog altijd wegsneakte uit het raam.

En hebben ze je wel eens verlinkt?

Nee, ze hebben me nooit verlinkt, dat vind ik wel knap. Ik zou dat wel doen.

Ja, goed. Nou. [bedenkt dat ze toch nog wil reageren op Marco zijn laatste opmerking] Nee, ik denk dat dat raam, dat is toch ook dat je je eigen weg gaat. Je klimt uit dat raam, je klimt in de paal en we steunen elkaar. En ik denk dat het goed komt met het advies van Alida om je eigen weg te blijven gaan.

Wauw, ja, dankjewel. Dank jullie, allemaal.

Nou dan gaan we nu over tot het slotakkoord van deze avond.